vliegtuig uitstapt. Het is al donker, 23 graden: een contrast van zo'n 30 graden met de vorige nacht in Nuenen....We rijden met Ron (man van Marina, werkt in Uganda) naar de Crane house, ons huis voor de komende tijd. Ron heeft al contact gehad met het ziekenhuis: er heerst een wat opgewonden toestand in verband met onze komst daar. Ik hoop dat we de schijnbaar hooggespannen verwachting kunnen waarmaken. We lopen nog even een rondje: even Afrika voelen, op de muziek af die we alsmaar horen. In de buurt is een feestje, als we er langs lopen komt de plaatselijke jeugd net naar buiten lopen: giechelend met elkaar, dat is overal hetzelfde. De straten zijn hobbelige zandpaden met veel kuilen en stenen: een 4WD is echt geen overbodige luxe, een zaklamp voor ons, wandelaars ook niet. Ik heb alleen mijn fototoestel mee, de rest ligt in de Crane house. Opeens hoor ik geschuifel in het pikkedonker achter me en een harde ruk aan mijn fototoestel, dat, zoals altijd, met het touwtje stevig om mijn pols vastzit. Ik voel het touwtje knappen: 'SHIT' en nog wat andere zeer lelijke woorden roep ik als ik een donkere jongen 
struikelend weg zie rennen. Hij schrikt kennelijk van mijn geschreeuw en rolt in de berm. Ik spring eropaf, heb hem bijna te pakken maar ben te laat: hij rent er nu echt vandoor. Een paar seconden, Marina en Ron zien nu pas wat het probleem was. Ik ben ziedend! We zetten geen achtervolging meer in: zwarte mannen in het donker zie je echt niet...We lopen nog hard napratend maar weer door als Ron opeens met zijn zaklamp in de berm schijnt en mijn fototoestel-zonder-touwtje vindt. Ha, wat een fantastische samenwerking Ron!!!
