laatste dagje Uganda

Vanmorgen werd ik wakker van alle vogelgeluiden die horen bij een nieuwe dag. Onnederlandse geluiden van onnederlandse vogels, erg mooi. Het is mijn laatste nachtje geweest hier, heb zowaar een korte periode diep geslapen. Gisteravond was ik aan het werk toen de stroom weer eens uitviel. Toen was ik alleen in huis, in de wetenschap dat er minstens 2 kakkerlakken (waarvan 1 dooie) in huis waren, in het donker, zonder internet of televisie. Gelukkig heb ik kaarsjes die ik op de tast kan vinden met de lucifers er vlak naast en een zaklamp (ook op een vaste stek) Stroomuitval is namelijk echt, echt alles donker, ik denk in heel Entebbe. Na een dutje en een restantje koude koffie sprong na ongeveer 1,5 uur alles weer aan. Vrij snel daarna kwam Kalle vanuit Zweden (waar het min 10 is en waar sneeuw ligt...). Gezellig om weer wat gezelschap te hebben. Prima vent, die Kalle! we kletsen nog een poosje, vooral, zoals met iedereen die je hier spreekt, over cultuurverschillen. Dat blijft intrigerend.

Om 8 uur vertrekken we, Kalle naar kantoor, ik naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis is het rustig. De wegduttende nachtshift deed de overdracht. Ieniemienie jongetje was vannacht, zoals verwacht, overleden. Hij lag in een heel klein pakketje, met daaromheen enorme ladingen dekens op het bed van zijn moeder, tussen alle andere bedden van de kraamvrouwen met hun families en babies. Een droevig contrast, life 's hard hier. Moeder lag ook wat te dutten, wachtend op haar familie om haar mee neer huis te nemen.

De kleinste van de tweeling was iets minder topfit als gisteren. Huidje erg droog, beetje schrompelig en ogen die wegdraaiden. Ze was ook trillerig. Toen ik aan moeder vroeg hoe het met de borstvoeding ging vertelde ze dat kleintje niet goed aan de borst ging. De nachtshift van de verpleging had het kennelijk te druk (??) gehad met anderen dingen. Snel een beetje kunstvoeding gewarmd en via fingerfeeding gegeven. Ging prima, kleintje klokte zo 15 cc naar binnen. Voor de zekerheid kleintje nog maar eens gewogen: 200 gram afgevallen: nog 1700 gram kind over. Na 2 uur ging er opnieuw 15 cc in: goedzo! 2 uur later nog eens. Ik liet het de twee duitse meiden regelen, in de hoop dat die de voortzetting van deze zorg kunnen garanderen, want die verpleging hier vergeet teveel. De verpleging op het hart gedrukt dat ze het niet meer mogen vergeten: "If you forget, baby wil die!" Het zijn de muren van beton waar je tegenop loopt, laks gedrag!! Ook de tante van de tweeling, die steeds heel goed betrokken is, op de noodzakelijkheid van voeding gewezen. Ook nog kolven besproken, maar ik vrees dat de dikke twin alle voeding inpikt, net zoals in de baarmoeder. De Duitse meiden gaan erop letten dat kleintje eerst aan de borst moet. Nou op hoop van zegen!

Er is echt niets te doen. Ik loop met Hannah (een van de Duitse meiden) even naar de markt om wat lekker tropisch fruit voor thuis te scoren. Heerlijk zo'n markt, veel fruit, muziek, lekkere geuren, pannetjes waarin allerlei prutjes gekookt worden en dat de vriendelijk uitstralende mensen die blij zijn met wat klandizie. Witte klandizie nog wel,ik weet dat ik het dubbele betaal, ach, is het heel erg dat je in plaats van 25 eurocent, 50 eurocent betaalt voor een grote ananas? Daarna lopen we terug naar het ziekenhuis.Het lijkt erop of er toch nog iemand gaat bevallen: eerste kind, lijkt persdrang te voelen. Ik toucheer puilende vliezen en mag ze doorprikken. Wel met dubbele handschoenen: "TRR" bekekent namelijk HIV positief, en ze heeft status TRR. Ik prik ze zoor met een injectienaald, er zijn geen vliezenbrekers. Vette groene smurrie-vruchtwater, en pas nu kan ik bij het koppie, dat nog heel hoog staat. Geduld dus, ik ga er niet meer op wachten. Ik ga met Maartje en Hannah lunchen en neem afscheid van de crew hier. Dappere vroedvrouwen, waar ik, ondanks de laksigheid die ze soms hebben, ook echt heel veel respect voor heb.

We pikken Kalle op die duidelijk in zijn sas met drie dames mag lunchen vandaag.
Daarna terug lopen naar de Cranehouse waar ik afscheid neem van mr Jones, de trouwe huose-man hier in the cranehouse. Vanavond back to Holland, ik heb er, ondanks de intense tijd hier heel veel zin in! Wil echt heel graag mijn familie weer zien. Maar ik ga wel terug! Ooit, om weer hier te werken en te kijken wat er over is van mijn workshops. Dag Uganda, take good care of all the pregnant women en their baby's, tot ooit!