Het is echt nooit saai hier op de maternity, altijd wel iets te doen. Vandaag zal ik dan de workshop geven, met als onderwerpen: schouderdystocie, reanimatie voor pasgeborenen, informatie en vacuum verlossing met de Kiwi. Een zwaar programma dus. Bij aankomst in het ziekenhuis: eerst naar de superintendent: alles gaat hier strikt volgens hierachische volgorde. De superintendent kent me wel langzamerhand, en vraagt onmiddellijk naar Marina, hoe het met haar is. Marina, iedereen leeft echt enorm met je mee! Ik hoop dat je de warmte die de mensen hier naar je uitstralen daar ook voelt!! Na even wat kletsen (je moet hier niet al te snel to-the-point komen) spreken we af dat om 11 uur mijn workshop zal plaatsvinden. Ze hebben hier een prachtige ruimte voor: grote tafel met heel veel prachtige stoelen, echt super. Ik laat de superintendent op mijn laptop en Ron's beamer passen: please take good care!! (of ik, als ik nog een keertje kom kans zie voor hen ook een laptop mee te nemen...)
Eerst dus nog een uurtje werken. Op de verloskamer is wel wat te doen. Er liggen drie vrouwen, waarvan twee behoorlijk in partu. De ene, een heel tengere vrouw, gaat bevallen van een tweeling. Docter's coming to do a cesarean. Of ik wel even naar de hartjes wil luisteren: tuurlijk: de babies doen het prima. De aanstaande moeder heeft een hele donkere blik: angst? geen zin in de babies? ik weet het niet, krijg geen contact. Op een van de andere kamers ligt ook een vrouw, zwanger van een tweeling. Ze is niet aan het bevallen, maar is alvast in huis voor het geval de dokter tijd heeft voor een sectio. Wanneer het gaat plaatsvinden weet niemand. Hartjes allebei prima!
Terug naar de verloskamer. Het is inmiddels zo'n 5 kwartier later, en de dokter is er nog steeds niet. Onze twin-lady ziet er naar uit dat ze persdrang krijgt. Ze heeft al twee kinderen, dus de dokter is sowieso te laat. Natuurlijk weer vette meconium. Harttonen zijn goed. Ze start met persen, al gauw komen de kleine zwarte krulletjes van het babyhoofdje in beeld. er wordt een dochter geboren van 3360 gr! Een flinke dame vergeleken met haar dunne moedertje, zeker als je weet dat er nog een baby moet komen. Hannah en Paulien zijn mijn assistenten. Het zijn twee Duitse meiden van 19 en 20 jaar die een jaar werken voor het rode kruis. Slimme meiden, hebben snel door wat ze moeten doen! Verder ben ik met Stella, een Ugandese verpleegkundige, ze is ook erg handig. Goed team dus. Helaas vallen de weeen weg. Stella is ervan overtuigd dat ze wel weer terugkomen, ik zie niet zo vaak tweelingen geboren worden, dus vertrouw op Stella's woorden. Ik laat Paulien de harttonen checken, ik heb handschoenen aan. Ze kan ze niet vinden, blijft maar zoekenop mijn aanwijzingen. Uiteindelijk vinden we gelukkig de harttonen, maar gaan bijna in hetzelfde ritme als die van de moeder, zo'n 60x/ min dus, wat echt veel te weinig is. We duwen de moeder op haar linkerzijde. Harttonen herstellen gelukkig. Ik leg de moeder niets uit, ze snapt het allemaal niet, maar doet braaf wat ik wil. Ik leg het wel uit aan het team om me heen, misschien pikt moeder er ook iets van op? Opnieuw slechte harttonen, herstellen ook niet: wat nu.... Gelukkig begint er persdrang te komen en opeens wordt dochter 2 gelanceerd. In een grote plons ligt ze op bed. Alsof de duivel ermee speelt deze week, opnieuw een blauw slap kind, zit geen enkel leven in en ik vrees dat we deze keer echt te laat zijn. Dochter 2 is ook echt een heel klein poppetje, we zien later dat ze maar 1900 gram weegt. Duidelijk een twin-to-twin syndroo
m tweeling, alleen heb ik geleerd dat de kleine het beter doet dan de grote. Hier is dat echt het tegenovergestelde! Met de doptone constateren we echter verrassend wel een hartslag, zij het zacht en traag, 30 x/min, maar we hebben iets!! Nou, ik ben inmiddels getraind in de reanimatie: gaatie weer! De verpleegkundige gaat de moeder wassen: lijkt me erg nuttig om dat nu te doen, en vraagt of we de reanimatie ergens anders kunnen doen, ze kan niet goed bij de moeder. Onbeg
rijpelijk soms, de Ugandezen..... Moeder bemoeit zich nergens mee, heeft nog niet een keer naar de baby gekeken (kijk maar op boverstaande foto, waar, als je goed kijkt moeder met haar rug en "bottom"naar me toegekeerd, ook op staat. Het blauwe dat je ziet is het weiltje waar ze op ligt met een beetje rommel erop, witte plukken katoen om mee te poetsen bijvoorbeeld, dienen ook als maandverband) De Duitse meiden en ik zijn echter zwaar aan het werk. Ik doe de reanimatie alleen, zij ondersteunen me door het luisteren naar de harslag en het warm houden en prikkelen van de baby. De hartslag is na zo'n 10-15 minuten op peil, dus ik stop de hartmassage en leg me toe op het beademen. De baby doet echt helemaal niets, geen tonus, geen reactie, alleen een hartslag dus. De kleur is gelukkig ook oke. De ambu (die we hebben meegenomen uit Nederland, bedankt praktijk Linde) is de enige op de verloskamer met een slangetje eraan die we kunnen koppelen aan de zuurstof. En er is ook nog zuurstof. Joepie!! Na een half uur beademen is daar onze "redder" Dr Ben. Hij kijkt de boel eens aan en vraagt "You think she has a chance?" ja, ik denk het wel. Dan loopt hij weer weg. "Hoepel nu ook maar op", denk ik in mezelf...De rest van de verloskundigen en verpleegkundigen bemoeien zich ook niet met de baby: ze hebben het al opgegeven of vertrouwen me dusdanig dat ze me het alleen laten doen, ik weet het niet. Uiteindelijk heb ik 75 minuten (!!) beademd, voordat ze het zelf oppakte. De baby voelde behoorlijk koud, kruiken? zijn er niet, incubator? is er niet: we hebben latex handschoenen gevuld met warm water en rond de baby gelegd: je moet creatief zijn, ik was blij met de hulp van de German girls! Uiteindelijk is ze dus boven jan, dit kleine meisje: ze ademt, er is hartslag maar ze voelt nog koud en heeft geen tonus, begint een beetje te reageren op prikkels. Er komt wat meer belangstelling van de kant van het personeel. Op de OK is een zuurstoffles met brilletje, en kunnen ze intuberen. (komen ze nu mee...) Dat laatste lijkt me niet meer nodig, de baby ademt maar die zuurstofbril lijkt me een goed idee. Voorzichtig breng ik de baby, dicht tegen me aan naar de OK. Daar vind ik eindelijk een beetje liefdevolle anestesist die echt helpt. De baby wordt op een tafel gelegd, we leggen alle warme handschoenen tegen haar aan, maar ze wordt niet echt lekker warm. Dan maar skin-to skin. Ik leg het kleine meisje, met zuurstofbrilletje, tegen mijn eigen, oververhite blote borst, warm van het harde werken en van de hitte hier, onder mijn kleren. Straal mijn warmte en liefde uit. Dr Ben komt binnen op de OK. "Welke Apgar zou ik op dit moment geven?", wil hij weten. Nou, een 7 of een 8, niet meer. Dr Ben is er tevreden mee en geeft aan dat we weg moeten, hij moet een sectio doen bij een andere vrouw, in deze ruimte. En de zuurstof dan, kunnen we die meenemen? Nee, is nodig voor de vrouw met de sectio, brilletje ook, er is er maar eentje van, kunnen we dus ook niet meenemen. Thats life. Met het kleintje dicht tegen me aan dan maar weer terug naar de verloskamer, daar is ook zuurstof. De verpleegkundige maakt een dunne blaas-katheter vast aan de zuurstoffles, bij gebrek aan zuurstofbrilletje. De andere kant van de katheterstoppen we in de neus van de baby en plakken het met een pleister vast. Nou, dat werkt ook. Inmiddels is het 12 uur, een uur te laat voor de workshop. We are waiting for you..... De tante van de baby is wel erg betrokken, gedurende de hele periode van beademen kwam ze af en toe poshoogte nemen. Een lekker mollige tante, dus veel warmte!! Ik sommeer haar haar blouse omhoog te doen, ze doet het nog ook! Ik leg haar piepkleine nichtje, inclusief creatief zuurstofbrilletje, tegen de mollige borsten van haar tante, die ervan geniet. Ik zet Hannah aan het werk om een beetje voeding te maken voor de baby van de proefzakjes die ik meegenomen heb. Ze drinkt 5 cc op via een spuitje: mooi!! Oke, op naar de workshop. Ik merk wel dat ik respect heb afgedwongen bij mijn Ugandese collega's.
Eerst dus nog een uurtje werken. Op de verloskamer is wel wat te doen. Er liggen drie vrouwen, waarvan twee behoorlijk in partu. De ene, een heel tengere vrouw, gaat bevallen van een tweeling. Docter's coming to do a cesarean. Of ik wel even naar de hartjes wil luisteren: tuurlijk: de babies doen het prima. De aanstaande moeder heeft een hele donkere blik: angst? geen zin in de babies? ik weet het niet, krijg geen contact. Op een van de andere kamers ligt ook een vrouw, zwanger van een tweeling. Ze is niet aan het bevallen, maar is alvast in huis voor het geval de dokter tijd heeft voor een sectio. Wanneer het gaat plaatsvinden weet niemand. Hartjes allebei prima!
Terug naar de verloskamer. Het is inmiddels zo'n 5 kwartier later, en de dokter is er nog steeds niet. Onze twin-lady ziet er naar uit dat ze persdrang krijgt. Ze heeft al twee kinderen, dus de dokter is sowieso te laat. Natuurlijk weer vette meconium. Harttonen zijn goed. Ze start met persen, al gauw komen de kleine zwarte krulletjes van het babyhoofdje in beeld. er wordt een dochter geboren van 3360 gr! Een flinke dame vergeleken met haar dunne moedertje, zeker als je weet dat er nog een baby moet komen. Hannah en Paulien zijn mijn assistenten. Het zijn twee Duitse meiden van 19 en 20 jaar die een jaar werken voor het rode kruis. Slimme meiden, hebben snel door wat ze moeten doen! Verder ben ik met Stella, een Ugandese verpleegkundige, ze is ook erg handig. Goed team dus. Helaas vallen de weeen weg. Stella is ervan overtuigd dat ze wel weer terugkomen, ik zie niet zo vaak tweelingen geboren worden, dus vertrouw op Stella's woorden. Ik laat Paulien de harttonen checken, ik heb handschoenen aan. Ze kan ze niet vinden, blijft maar zoekenop mijn aanwijzingen. Uiteindelijk vinden we gelukkig de harttonen, maar gaan bijna in hetzelfde ritme als die van de moeder, zo'n 60x/ min dus, wat echt veel te weinig is. We duwen de moeder op haar linkerzijde. Harttonen herstellen gelukkig. Ik leg de moeder niets uit, ze snapt het allemaal niet, maar doet braaf wat ik wil. Ik leg het wel uit aan het team om me heen, misschien pikt moeder er ook iets van op? Opnieuw slechte harttonen, herstellen ook niet: wat nu.... Gelukkig begint er persdrang te komen en opeens wordt dochter 2 gelanceerd. In een grote plons ligt ze op bed. Alsof de duivel ermee speelt deze week, opnieuw een blauw slap kind, zit geen enkel leven in en ik vrees dat we deze keer echt te laat zijn. Dochter 2 is ook echt een heel klein poppetje, we zien later dat ze maar 1900 gram weegt. Duidelijk een twin-to-twin syndroo
m tweeling, alleen heb ik geleerd dat de kleine het beter doet dan de grote. Hier is dat echt het tegenovergestelde! Met de doptone constateren we echter verrassend wel een hartslag, zij het zacht en traag, 30 x/min, maar we hebben iets!! Nou, ik ben inmiddels getraind in de reanimatie: gaatie weer! De verpleegkundige gaat de moeder wassen: lijkt me erg nuttig om dat nu te doen, en vraagt of we de reanimatie ergens anders kunnen doen, ze kan niet goed bij de moeder. Onbeg
rijpelijk soms, de Ugandezen..... Moeder bemoeit zich nergens mee, heeft nog niet een keer naar de baby gekeken (kijk maar op boverstaande foto, waar, als je goed kijkt moeder met haar rug en "bottom"naar me toegekeerd, ook op staat. Het blauwe dat je ziet is het weiltje waar ze op ligt met een beetje rommel erop, witte plukken katoen om mee te poetsen bijvoorbeeld, dienen ook als maandverband) De Duitse meiden en ik zijn echter zwaar aan het werk. Ik doe de reanimatie alleen, zij ondersteunen me door het luisteren naar de harslag en het warm houden en prikkelen van de baby. De hartslag is na zo'n 10-15 minuten op peil, dus ik stop de hartmassage en leg me toe op het beademen. De baby doet echt helemaal niets, geen tonus, geen reactie, alleen een hartslag dus. De kleur is gelukkig ook oke. De ambu (die we hebben meegenomen uit Nederland, bedankt praktijk Linde) is de enige op de verloskamer met een slangetje eraan die we kunnen koppelen aan de zuurstof. En er is ook nog zuurstof. Joepie!! Na een half uur beademen is daar onze "redder" Dr Ben. Hij kijkt de boel eens aan en vraagt "You think she has a chance?" ja, ik denk het wel. Dan loopt hij weer weg. "Hoepel nu ook maar op", denk ik in mezelf...De rest van de verloskundigen en verpleegkundigen bemoeien zich ook niet met de baby: ze hebben het al opgegeven of vertrouwen me dusdanig dat ze me het alleen laten doen, ik weet het niet. Uiteindelijk heb ik 75 minuten (!!) beademd, voordat ze het zelf oppakte. De baby voelde behoorlijk koud, kruiken? zijn er niet, incubator? is er niet: we hebben latex handschoenen gevuld met warm water en rond de baby gelegd: je moet creatief zijn, ik was blij met de hulp van de German girls! Uiteindelijk is ze dus boven jan, dit kleine meisje: ze ademt, er is hartslag maar ze voelt nog koud en heeft geen tonus, begint een beetje te reageren op prikkels. Er komt wat meer belangstelling van de kant van het personeel. Op de OK is een zuurstoffles met brilletje, en kunnen ze intuberen. (komen ze nu mee...) Dat laatste lijkt me niet meer nodig, de baby ademt maar die zuurstofbril lijkt me een goed idee. Voorzichtig breng ik de baby, dicht tegen me aan naar de OK. Daar vind ik eindelijk een beetje liefdevolle anestesist die echt helpt. De baby wordt op een tafel gelegd, we leggen alle warme handschoenen tegen haar aan, maar ze wordt niet echt lekker warm. Dan maar skin-to skin. Ik leg het kleine meisje, met zuurstofbrilletje, tegen mijn eigen, oververhite blote borst, warm van het harde werken en van de hitte hier, onder mijn kleren. Straal mijn warmte en liefde uit. Dr Ben komt binnen op de OK. "Welke Apgar zou ik op dit moment geven?", wil hij weten. Nou, een 7 of een 8, niet meer. Dr Ben is er tevreden mee en geeft aan dat we weg moeten, hij moet een sectio doen bij een andere vrouw, in deze ruimte. En de zuurstof dan, kunnen we die meenemen? Nee, is nodig voor de vrouw met de sectio, brilletje ook, er is er maar eentje van, kunnen we dus ook niet meenemen. Thats life. Met het kleintje dicht tegen me aan dan maar weer terug naar de verloskamer, daar is ook zuurstof. De verpleegkundige maakt een dunne blaas-katheter vast aan de zuurstoffles, bij gebrek aan zuurstofbrilletje. De andere kant van de katheterstoppen we in de neus van de baby en plakken het met een pleister vast. Nou, dat werkt ook. Inmiddels is het 12 uur, een uur te laat voor de workshop. We are waiting for you..... De tante van de baby is wel erg betrokken, gedurende de hele periode van beademen kwam ze af en toe poshoogte nemen. Een lekker mollige tante, dus veel warmte!! Ik sommeer haar haar blouse omhoog te doen, ze doet het nog ook! Ik leg haar piepkleine nichtje, inclusief creatief zuurstofbrilletje, tegen de mollige borsten van haar tante, die ervan geniet. Ik zet Hannah aan het werk om een beetje voeding te maken voor de baby van de proefzakjes die ik meegenomen heb. Ze drinkt 5 cc op via een spuitje: mooi!! Oke, op naar de workshop. Ik merk wel dat ik respect heb afgedwongen bij mijn Ugandese collega's. De workshop verloopt niet geheel vlekkeloos. Ik heb een groot publiek, veel mannen (die het volgens mij prettig vinden om op een goede stoel te zitten en daarom erbij willen zijn) die ik niet ken. Ik krijg op geen enkele manier de beamer aan de computer gekoppeld. Nou ja, dan maar met mijn kleine laptopje en met de hand. Ik heb een pop meegenomen en een lege cornflakesdoos waarin ik in de onderkant een gat gemaakt heb: een baby en een vagina. En demonstreer het sch
ouderdystocie-verhaal. Gaat prima, ze zijn in volle aandacht, op een slapende man na. De film over het gebruik van de kiwi heeft echt alle ogen op zich gericht. Er komen ook veel vragen, die ik zo goed en zo kwaad als ik kan beantwoord, daarbij steeds zeggende dat ik zelf geen vaccuumverlossingen doe, maar wel eens gekeken heb. Morgen zal ik opnieuw de workshop doen, maar dan op de verloskamers. Vanavond even kijken of ik de beamer gekoppeld krijg. Nog even terug naar mijn baby. Die is los van de zuurstof, ligt alleen op een tafeltje (zo gaat dat hier nu eenmaal) maar voelt redelijk warm nu. Over een uurtje weer 10 cc voeding! Dan ga ik weer naar huis, moe van deze ervaringen.
ouderdystocie-verhaal. Gaat prima, ze zijn in volle aandacht, op een slapende man na. De film over het gebruik van de kiwi heeft echt alle ogen op zich gericht. Er komen ook veel vragen, die ik zo goed en zo kwaad als ik kan beantwoord, daarbij steeds zeggende dat ik zelf geen vaccuumverlossingen doe, maar wel eens gekeken heb. Morgen zal ik opnieuw de workshop doen, maar dan op de verloskamers. Vanavond even kijken of ik de beamer gekoppeld krijg. Nog even terug naar mijn baby. Die is los van de zuurstof, ligt alleen op een tafeltje (zo gaat dat hier nu eenmaal) maar voelt redelijk warm nu. Over een uurtje weer 10 cc voeding! Dan ga ik weer naar huis, moe van deze ervaringen.
