Vannacht niet geweldig geslapen, er zat een of andere vogel op het dak die geluid maakte. Ik vond het dan ook niet erg dat om 8.30 (zondagochtend....!!) de telefoon ging (alsof ik hier al jaren woon) Het was Solomon, de chauffeur. Vorige week had ik beloofd met mijn doptone een keertje naar de hartslag van zijn ongeboren baby te luisteren, of ik dat vandaag wilde doen. Leuk!! Hij haalt me om 11 uur op. Prima, dat is leuker dan naar de kerk gaan vind ik (was ik van plan, kijken hoe dat hier in zijn werk gaat).
Om klokslag 11 uur staat Solomon op de stoep. Ik ga als vanouds weer eens als vroedvrouw bij de mensen thuis langs, voelt heel vertrouwd. We rijden door Entebbe heen, zien overal keurig aangeklede mensen die van de kerk afkomen. Echt op z'n zondags!! Kindjes allemaal in (school?)kostuum: pico bello in orde!
We rijden naar een wijkje-je achter het ziekenhuis en draaien een zandpaadje rechts in. Er staat een bakstenen huis, beetje rommelig, nog niet af. Enthuosiaste babbelaar als ik ben complimenteer ik Solomon met dit prachtige huis. It's not mine, I rent it, zegt Solomon, een beetje verlegen door mijn compliment. We rijden het huis voorbij en komen op een soort pleintje met allemaal piepkleine huisjes. Een prachtige zwangere vrouw staat in een van de deuopeningen. Oeps, ik had me dus vergist....dit huisje is 15x kleiner dan het bakstenen huis. Solomon heeft het gelukkig niet in de gaten, pfoe...Binnen is het heel gezellig en keurig ingericht. Zijn twee kinderen zitten op de bank, er staan nog twee stoelen een salontafel en een koelkast, en dan is de huiskamer echt wel vol. Irene, de vrouw van Solomon is juf op de basisschool. Het lijkt me een hele geschikte juf: goedlachs, dol op haar kinderen, erg leuk! Ze heeft een pijnklacht onderin haar buik. Als ze de plaats aanwijst leg ik haar uit wat bandenpijn is. Ze gaat een sjaal om haar buik knopen en is gerustgesteld. Ze wil heel veel informatie, we kletsen alsof we alkaar al jaren kennen. Dan loop ik mee naar haar slaapkamer. Solomon en de kinderen mogen niet mee naar binnen. Ik vind wel dat dan de deur open moet blijven, zodat zij het ook kunnen horen. En uit mijn abracadabra-apparaatje komen prachtige harttonen van de baby. Ik laat haar het hoofdje voelen. Ze neemt alle informatie als een spons op. We3 hadden vorge week al een hele tas babykleertjes meegegeven aan Solomon. Daar zat ook een setje babyverzorgings producten bij. Ze haalt het tevoorschijn, ik moet uitleggen wat je er allemaal mee moet doen, want het staat er natuurlijk in het nederlands op! Ze wist eigenlijk alles al, behalve de haarlotion. Is ook zo'n typisch, niet echt nuttig produkt, maar ik weet zeker dat baby-Solomon heerlijk geurend in het kraambed zal liggen. Irene vertelt ook nog dat, toen haar eerste kind geboren werd, ze echt zo groen als gras was. We onderkennen samen het probleem van onvoldoende informatie-verstrekken aan zwangeren in Uganda. Zwangeren weten over het algemeen absoluut niet wat er met hen gebeurt, waarom dingen zo gaan zoals ze gaan. Zelfs de verloskundigen (die ik qua niveau echt niet onderschat, de opleiding is denk ik prima hier) denken dat "groen vruchtwater" komt doordat moeder bepaalde medicijnen geslikt hebben tijdens de zwangerschap. Ik zie hier absoluut mogelijkheden voor voorlichtingsavonden!
Toen Irene haar eerste kind geboren werd, het was in de nacht, was er weinig hulp op de verloskamer. Uiteindelijk beviel ze ergens op een gang, de navelstreng heeft ze zelf over het hoofdje geschoven. Ze wist niets van een placenta. Er kwam wel iets uit haar va
gina hangen, maar dat heeft ze almaar teruggestopt naar binnen. Toen ze na een week (!!) op controle kwam hebben ze de placenta eruit gehaald (zat denk ik nog een stukje in de baarmoederhals ofzo...) Ze had behoorlijk gevloeid die week. Wow, en nu praat ik over een intelligente, geschoolde vrouw die in een stad woond!! Er valt hier nog heel veel te winnen als het om moeder en kindsterfte gaat, en nog heel eenvoudig ook. Marina, als je mn verhaal leest, we moeten samen terug!! Klus krijg ik niet af deze week, maar ga voor een beginnetje morgen! De zoon van Irene maakt nog een foto van ons, ik denk de alleereerste foto die hij maakt, sorry, is een beetje scheef....
Na een colaatje neem ik afscheid en laat me door Solomon bij Gately's afzetten voor mijn lunch. Na de lunch breng ik een bezooekje aan de ZOO. Veel Ugandese gezinnetjes, lekker met hun kindjes op pad daar heel knussig. Mooie Afrikaanse dieren! Een zeer irritant stel Russen (wat moeten die hier nou??) zijn met hun ingehuurde delletjes ook in de ZOO. Daar moet je toch bijna van braken....zie foto...Het meest lachwekkende hok is het verblijf van de Marabou-storks: goed afgezet met gaas!! Je struikelt bijna over deze vogels op straat....
Om klokslag 11 uur staat Solomon op de stoep. Ik ga als vanouds weer eens als vroedvrouw bij de mensen thuis langs, voelt heel vertrouwd. We rijden door Entebbe heen, zien overal keurig aangeklede mensen die van de kerk afkomen. Echt op z'n zondags!! Kindjes allemaal in (school?)kostuum: pico bello in orde!
We rijden naar een wijkje-je achter het ziekenhuis en draaien een zandpaadje rechts in. Er staat een bakstenen huis, beetje rommelig, nog niet af. Enthuosiaste babbelaar als ik ben complimenteer ik Solomon met dit prachtige huis. It's not mine, I rent it, zegt Solomon, een beetje verlegen door mijn compliment. We rijden het huis voorbij en komen op een soort pleintje met allemaal piepkleine huisjes. Een prachtige zwangere vrouw staat in een van de deuopeningen. Oeps, ik had me dus vergist....dit huisje is 15x kleiner dan het bakstenen huis. Solomon heeft het gelukkig niet in de gaten, pfoe...Binnen is het heel gezellig en keurig ingericht. Zijn twee kinderen zitten op de bank, er staan nog twee stoelen een salontafel en een koelkast, en dan is de huiskamer echt wel vol. Irene, de vrouw van Solomon is juf op de basisschool. Het lijkt me een hele geschikte juf: goedlachs, dol op haar kinderen, erg leuk! Ze heeft een pijnklacht onderin haar buik. Als ze de plaats aanwijst leg ik haar uit wat bandenpijn is. Ze gaat een sjaal om haar buik knopen en is gerustgesteld. Ze wil heel veel informatie, we kletsen alsof we alkaar al jaren kennen. Dan loop ik mee naar haar slaapkamer. Solomon en de kinderen mogen niet mee naar binnen. Ik vind wel dat dan de deur open moet blijven, zodat zij het ook kunnen horen. En uit mijn abracadabra-apparaatje komen prachtige harttonen van de baby. Ik laat haar het hoofdje voelen. Ze neemt alle informatie als een spons op. We3 hadden vorge week al een hele tas babykleertjes meegegeven aan Solomon. Daar zat ook een setje babyverzorgings producten bij. Ze haalt het tevoorschijn, ik moet uitleggen wat je er allemaal mee moet doen, want het staat er natuurlijk in het nederlands op! Ze wist eigenlijk alles al, behalve de haarlotion. Is ook zo'n typisch, niet echt nuttig produkt, maar ik weet zeker dat baby-Solomon heerlijk geurend in het kraambed zal liggen. Irene vertelt ook nog dat, toen haar eerste kind geboren werd, ze echt zo groen als gras was. We onderkennen samen het probleem van onvoldoende informatie-verstrekken aan zwangeren in Uganda. Zwangeren weten over het algemeen absoluut niet wat er met hen gebeurt, waarom dingen zo gaan zoals ze gaan. Zelfs de verloskundigen (die ik qua niveau echt niet onderschat, de opleiding is denk ik prima hier) denken dat "groen vruchtwater" komt doordat moeder bepaalde medicijnen geslikt hebben tijdens de zwangerschap. Ik zie hier absoluut mogelijkheden voor voorlichtingsavonden!
Toen Irene haar eerste kind geboren werd, het was in de nacht, was er weinig hulp op de verloskamer. Uiteindelijk beviel ze ergens op een gang, de navelstreng heeft ze zelf over het hoofdje geschoven. Ze wist niets van een placenta. Er kwam wel iets uit haar va
gina hangen, maar dat heeft ze almaar teruggestopt naar binnen. Toen ze na een week (!!) op controle kwam hebben ze de placenta eruit gehaald (zat denk ik nog een stukje in de baarmoederhals ofzo...) Ze had behoorlijk gevloeid die week. Wow, en nu praat ik over een intelligente, geschoolde vrouw die in een stad woond!! Er valt hier nog heel veel te winnen als het om moeder en kindsterfte gaat, en nog heel eenvoudig ook. Marina, als je mn verhaal leest, we moeten samen terug!! Klus krijg ik niet af deze week, maar ga voor een beginnetje morgen! De zoon van Irene maakt nog een foto van ons, ik denk de alleereerste foto die hij maakt, sorry, is een beetje scheef....Na een colaatje neem ik afscheid en laat me door Solomon bij Gately's afzetten voor mijn lunch. Na de lunch breng ik een bezooekje aan de ZOO. Veel Ugandese gezinnetjes, lekker met hun kindjes op pad daar heel knussig. Mooie Afrikaanse dieren! Een zeer irritant stel Russen (wat moeten die hier nou??) zijn met hun ingehuurde delletjes ook in de ZOO. Daar moet je toch bijna van braken....zie foto...Het meest lachwekkende hok is het verblijf van de Marabou-storks: goed afgezet met gaas!! Je struikelt bijna over deze vogels op straat....
