De dag begint prachtig met zingende vogels en een volle zon. Ron neemt ons mee naar zijn kantoor dat naast het ziekenhuis ligt. We melden ons bij de ziekenhuis directeur om onze plannen door te nemen. Morgen willen we graag een workshop verzorgen. We willen reanimatie bij de pasgeborene en schouderdystocie bespreken en tevens de 'kiwi' introduceren: dat is een klein (disposable) vacuumpompje, waar we er een paar (tweedehandsjes) van meegenomen hebben. We hebben een instructiefilmpje hoe dit apparaatje te gebruiken: met mijn computer en de beamer van Ron moet dit lukken. De directeur is er blij mee, vooral met de kiwi's! De directeur vertelt dat ze veel sectio's uitvoeren, zo'n 10%! Dat is omdat ze geen forceps willen gebruiken ivm de verspreiding van HIV en geen stuitbevallingen doen. Vrouwen zijn soms ook al dagen bezig met bevallen als ze bij het ziekenhuis komen, en zijn uitgeput. Regelmatig is de baby dan al overleden. De reden van de (veel te late) komst is vooral het gebrek aan vervoer en aan kennis: wanneer moet je naar het ziekenhuis? Daar ligt wel stof voor een workshop!! Verder willen we mogen officieel alle materialen die we meegebracht hebben (door jullie verzameld) meenemen en overhanigen. Daar maken we een heel officieel gebeuren van, dat hoort hier zo!
Na veel handen schudden gaan we naar de maternity. Het is rustig maar langzaam komen er dames binnen. Ik mag een vrouw gaan onderzoeken, waarvan de HIVstatus niet gecheckt is: dubbele handschoenen dus, en preventieve behandeling later voor de baby! Vanmorgen had ze nog een potdichte portio, nu bijna VO met puilende vliezen. Ik kan het hoofd niet bereiken, zo hoog zit het. Vliezen breken doen ze hier nooit ivm overdracht HIV gevaar. Er zijn touwens ook geen vliezenbrekers: je partussetje bestaat uit 2 kochers en een scheermesje voor een eventuele epi en om de navelstreng door te snijden. Ook heb je 3 touwtjes om de navelstreng af te binden. De weeen stoppen, helaas. Vliezen breken mag niet, ook helaas. Ze krijgt een syntoinfuus. Na een half uurtje 'exploderen' de vliezen (niet over mij heen gelukkig)en pak ik m'n eerste ugandese baby aan: gaaf!! Een andere vrouw ligt al een poosje te wachten op haar keizersnede. Het kindje ligt in stuit. Ik mag mee naar "the theatre" , zo noemen ze hier de OK. De dame wordt opgehaald en ik loop mee. Bij de deur moet ik mijn schoenen verwisselen voor OK-sluipers (plastic slippertjes). Ik sta helemaal klaar als het bericht komt dat de vader van Marina is overleden. Marina en Ron boeken voor vanavond meteen een vlucht retour Nederland. Ik neem het lastige besluit te blijven, alleen dus...De hele middag bestaat vooral uit heel veel regelwerk. We brengen nu maar vast de spullen naar het ziekenhuis, zodat Marina daar ook afscheid kan nemen, en we samen alles overhandigen. Om 19 uur breng ik Ron en Marina (samen met Solomon, onze chauffeur) naar het vliegveld hier om de hoek. Twee stoere vroedvrouwen overvallen door emotie bij het afscheid. De avonds is vreemd stil, het huis heeft op dit moment geen andere bewoners. Zondag komen er gelukkig weer wat mensen, alleen is wel heel alleen in het grote Afrika.
